Kort verhaal “De Junior Chef”

Mijn leerkracht is een gids op de weg, die me uitdaagde om mijn horizon te verruimen en mogelijkheden te overwegen die buiten mijn comfortzone lagen. Het is iets dat we gemeenschappelijk hebben: onze cliënten motiveren om een hoger niveau van bewustzijn te laten bereiken, los van hun doelen of de middelen.

Soms geeft hij me een opdracht waar mijn creativiteit en taalbekwaamheid wordt getest. Voor deze was het nodig om een verhaal te schrijven waar ik drie aspecten van mezelf in verwerkte.

• Een hobby
• Een professionele werkervaring en plaats
• Een allergische reactie

Dit verhaal bevat alle drie. Kan jij ze herkennen?

We ontvingen een nieuwe tafel reservatie voor vier mensen uit Brugge deze ochtend. Ze planden een bezoek aan Brussel op hun gourmet tour. Opnieuw een bezoek van culinaire critici voor de Michelingids of Gault Millau?

Vorig jaar verloren we al een Michelinster omdat we vergaten bepaalde allergieën op onze kaart te vermelden. Helaas werd één van de critici ziek nadat hij zijn dessert at, hoewel hij het wel vermeld had tijdens de bestelling. De ober had er toen niet op gelet en vergat de details te noteren. Het spreekt voor zich dat het ons in een lastig parket bracht.

Als chef van het restaurant ‘Comme Chez Moi’ kwam ik in nauwe schoentjes. Toen we als team de kwesties bespraken, ontdekten we ook een gebrek binnen ons team: er was niemand die echt gespecialiseerd was in gerechten waarbij met allergieën en intoleranties centraal stonden. We moesten een capabele kok vinden om te voorkomen dat dit nog kon gebeuren.

De eigenaar deed er lang over om de verschillende mensen in zijn netwerk te bellen, maar gaf me uiteindelijk referenties van een student van de hotelschool ‘Ter Duinen” te Koksijde. Misschien kon hij ons probleem verhelpen.

Als deze documenten legitiem waren, zou ik hem hem direct aannemen, . Ze waren indrukwekkend, goede schoolresultaten over de ganse lijn, succesvolle stages in Parijs, Frankrijk; ‘Le Train Blue’, ‘Le Bistrot du Maquis’ en Rome, Italië; Marzapane. Hij had zich gespecialiseerd in allergieën en intoleranties en was creatief met de vervangende producten.

Na een kort gesprek met het team werd besloot ik om een paar dagen vrijaf te nemen om zijn school aan de Belgische kust te bezoeken. Twintig jaar geleden had ik zelf mijn opleiding genoten in dezelfde instituut. Hoeveel professoren en docenten zouden er nog werken? Zouden ze zich mij überhaupt nog herinneren? De schoolleiding was onlangs veranderd en de geruchten waren veelbelovend.

Nadat ik een anonieme afspraak maakte in het restaurant van de school, bestelde ik een menu gebaseerd op specifieke gerechten van onze kaart en vroeg of ze door Simon konden worden bereid. Ik gaf ‘mijn’ allergieën voor gluten, soja en zuivel door om de moeilijkheidsgraad te verhogen. Dit zou mij een voorsprong geven bij de beoordeling.

Toen ik een paar dagen later thuis vertrok, kostte het me maar twee uur om erheen te rijden. Normaal gesproken, met alle drukte op de snelwegen rond Brussel, zou mijn normale reistijd ongeveer drie uur zijn. Een goed teken?

Ik kwam te vroeg aan en besloot toch om van een kop koffie te genieten op een zonnig terras aan de dijk. Het uitzicht was schitterend, de zon, zee en een warme bries op mijn gezicht hielpen me om echt om mijn hoofd volledig leeg te maken. De lange uren in het restaurant werden steeds moeilijker om mee om te gaan naarmate ik ouder werd.

Toen ik de oprit van de school opwandelende, zag ik de gerenoveerde gebouwen. De geruchten waren waar, het nieuwe management had wonderen verricht.

Het restaurant had ook een aantal ingrijpende veranderingen ondergaan: een nieuwe bar, een volledige verandering van inrichting, stabiel werkend internet, echt alles wat er nodig was om een referentie te zijn binnen de business. Wanneer een ober me naar mijn tafel leidt, loopt een leerkracht de ruimte binnen en herkend mijn gezicht, daar gaat mijn cover.

We raakten aan de praat en hij vroeg naar mijn motivatie om te komen eten. Rechtuit, net zoals ik hem kende. Er was geen reden om mijn interesse voor Simon te verbergen, dus ik legde ik hem uit dat ik zijn kookkunsten wou testen met een voorop bestelde menu. Hij glimlachte alleen maar en liet mij alleen om van de maaltijd te genieten.

Na de lunch genoot ik van een klein degustiefje, een vijventwintig jaar oude Calvados. Het was onvoorstelbaar wat Simon had bereid en ik moet toegeven dat ik van zijn kookkunst hield. Er waren zelfs subtiliteiten in de gerechten waarvan ik niet wist hoe ik die moest bereiden. Hij maakte zijn reputatie waar!

Zijn professor vergezelde me aan tafel met de fles Calvados en bood me een kamer aan in het hotelgedeelte van de school. Veiligheid eerst, rijden en drinken gaan nooit goed samen en ik geef toe dat het alcoholgehalte in mijn bloed behoorlijk hoog was. Ten tweede had ik een paar dagen vrij, dus waarom zou ik niet overnachten in een instituut dat ik ooit mijn thuis noemde. Het was uiteindelijk gratis.

We hadden een lang gesprek. Hij praatte heel open over Simon zijn goede en slechte kanten, zijn vaardigheden en prees hem op verschillende momenten. Hij maakte zelfs een aantal insinuaties dat hij zelfs beter zou zijn dan mij vandaag, met al mijn ervaring. Het enige echte nadeel dat hij gemakkelijk afgeleid was en een strenge hand nodig had om gefocust te blijven op zijn taken. Deze elementen zijn cruciaal voor me, als zijn toekomstige chef.

Simon werd door zijn leraar binnengeroepen en kwam bij ons aan tafel zitten. We leerden elkaar beter kennen en een klein beetje alcohol hielp hem om zich echt te ontspannen. Hij begon me oprecht te vertellen over zijn leven, hobby’s, interesses en wat zijn verwachtingen voor de toekomst waren. Ik vond echt een match voor de opening die we in onze keuken hadden. Zijn persoonlijkheid zou er gemakkelijk passen.

De eigenaar had me vrije hand gegeven om hem een job aan te bieden als zijn potentieel voldeed aan de verwachtingen. Simon schrok wanneer we de opportuniteit bespraken. Ik stelde hem gerust en stelde voor om de volgende ochtend bij het ontbijt verder te praten. Het zou een formaliteit zijn, maar ik voelde zijn aarzeling en gaf er de voorkeur aan dat hij een nachtje kon slapen over een beslissing dat zijn leven kon veranderen.

De volgende dag, na een oneindig aantal vragen, accepteerde hij enthousiast de functie. Hij zou zijn volgende stage in mijn keuken doen en na zijn graduatie het team vervoegen.

De dag erna nam ik afscheid van Simon en zijn leraar en reed ik terug naar huis. Het allerbelangrijkste: ik had er vertrouwen in dat dit nieuwe teamlid ons zou helpen om onze reputatie en de derde Michelinster te herstellen.

Alle referenties naar plaatsen en mensen is fictioneel.

Heb je de drie elementen van de opdracht herkend? Laat het me gewoon weten in de comments.