Hoe kan ouderschap iemands volwassen leven beïnvloeden?

Hoe kan ouderschap iemands volwassen leven beïnvloeden?

Kinderen vormen zich meestal naar het beeld van hun ouders. Het transgeneratieve blauwdruk wordt niet alleen doorgegeven via de genen, In de kindertijd maakt een kind, bewust en onbewust, zijn eigen unieke interpretatie van de volwassen voorbeelden rond hen heen in alle verschillende omstandigheden. De omgeving waarin het kind de meeste tijd doorbrengt, laat de diepste indruk na en in de meeste gevallen is dat het ouderlijke huis.

De meeste gezinnen zijn inspirerend, maar sommige hebben een destructieve invloed.

Verledens

Diegenen die mijn verhaal al lazen, weten dat zelfdoding, kindermisbruik, pesten, euthanasie en giftige relaties een diepe indruk om me hebben achtergelaten. Voor degenen die tussen de lijnen lezen, weten dat mijn opvoeding niet gemakkelijk was. De onmacht van mijn ouders om sommige situaties op te lossen hebben in sommige gevallen tot drama’s geleid, maar het werd mijn houding om een ruimer denkpatroon op herinneringen toe te passen in plaats van te focussen op deze traumatische gebeurtenissen.

Neem nu niet aan dat mijn kindertijd helemaal duister was, er zijn ook momenten geweest dat we contacteerden als een familie en samen genoten van speciale momenten.

Jammer genoeg hadden anderen niet zoveel geluk. Het onvermogen van haar ouders om met het leven om te gaan had ook een grote impact op mijn overleden geliefde Veerle.

Vooral haar moeders mentale toestand woog zwaar op haar. Het blijft onduidelijk hoe andere familieleden haar hebben beïnvloed. Zonder het te willen nam Veerle de ouderrol voor haar op, waardoor haar het recht ontzegd werd om kind te zijn. De impact was enorm. Ze werd ook het slachtoffer van gelijkaardige dingen als ik, omdat de parenticatie (het opnemen van de ouderrol door het kind) de ontwikkeling van gezonde grenzen in haar jeugd verhinderde.

Onze relatie had frequente ups en downs en verschillende therapeuten waren niet in staat om het co-dependency gedrag te doorbreken waardoor haar moeders conditionering op zijn plaats bleef. Je kan alleen haar finale beslissing begrijpen als dit mee in de weegschaal legt.

En we waren niet alleen!

Na mijn laatste burn-out in 2020, koos ik voor een therapeutische opname. Die veilige haven hielp om tot rust te komen, ongeacht de vooroordelen van mijn omgeving.

Ook andere patiënten leden onder traumatische ervaringen waarbij de opvoeding een rol speelde.

Zo was onmogelijk voor een dame om haar alcohol verslaving achter zich te laten door haar vaders misbruik. Een man was onmachtig om dreigingen voor zijn kinderen in context te brengen door de verstikkende relatie met zijn moeder wat zich uitte in een misplaatste overbeschermde natuur naar zijn familie toe en die lijst is verre van volledig.

Je zou dit als extremen kunnen beschouwen, maar iedereen zijn gedrag hangt af van zijn opvoeding.

Wat zijn de gevolgen?

De verhouding tussen ons bewust en onbewust gedrag is 20/80 procent. Maar 100% van ons gedrag wordt bepaald door patronen ontwikkeld tijdens onze kindertijd.

Als we er geen aandacht aangeven; zullen we onze transgenerationele patronen doorgeven aan onze kinderen.

Volgens SAMHSA (Amerikaanse instantie voor misbruik en mentale gezondheid) komt kindertrauma meer voor dan je denkt. Meer dan twee derde van de kinderen heeft tenminste 1 traumatische gebeurtenis gemeld op zestienjarige leeftijd. Potentiële traumatische voorvallen zijn psychologisch, fysisch of seksueel misbruik.

Voor mijn vrijwillige opname in 2020, vertoonde ik ongepast gedrag door mijn burn-out, welke werd versterkt door voorgeschreven medicatie. De kinderen van mijn toenmalige vriendin werden blootgesteld aan dat grensoverschrijdend gedrag, waardoor ze keuze moest maken om ieder zijn eigen weg op te laten opgaan.

Hoe moeilijk het ook is om dat te aanvaarden, het was haar enige rationele optie. Kinderen die werden blootgesteld aan onaangepast gedrag van ouders kunnen dat patroon meedragen als volwassene.

De invloed op HSPers en empaten

Aan de ene kant, vooral door de generaties voor de eenentwintigste eeuw, worden HSPers en empaten dikwijls als zwak, overemotioneel of onbekwaam geacht om met het leven om te gaan. De vooroordelen van de maatschappij isoleerde hen totdat Elaine Aron en Judith Orloff hun gaven in kaart brachten, waardoor er een verschillend perspectief werd geboden.

Die groep, ongeveer 20% van de wereldbevolking, is het meest kwetsbaar voor de negatieve impulsen van hun omgeving, vooral in hun kinder- en tienertijd.

Hun mogelijkheid om te verbinden met anderen zit vervat in hun opvoeding, net als hun vermogen om lief te hebben en liefdespijn te verwerken.

Aan de andere kant bespreken we oplossingen om hun kern te versterken in de volgende paragrafen.

Wat kan er worden gedaan om dit patroon te doorbreken?

We kunnen onszelf of onze ouders beschuldigen voor ons tegenslagen, waarbij we vooral focussen op de problemen. Het kan zijn dat we het overdrijven waardoor we het buiten proporties blazen.

Sommigen zeggen zelfs dat we dingen moeten accepteren zoals ze zijn en ermee moeten omgaan als de problemen zich voordoen, maar is dat een gezonde aanpak?

De problemen negeren kan iemand gegijzeld houden in dezelfde vicieuze dramacirkel van drama en liefdespijn. Fundamenteel start het allemaal met ons perspectief en onze bekwaamheid om uit de dramadriehoek te stappen en een verdere escalatie te voorkomen.

De drama driehoek

De dramadriehoek is een model voor sociale interacties die niet goed werken en een machtsstrijd zien tussen drie verschillende rollen: slachtoffer, redder en aanklager. Elk karakter symboliseert een typische, onproductieve reactie op conflict.

Slachtoffer – “Waarom ik?”

Meestal hebben ze het gevoel het slachtoffer te zijn, zich gevangen, hulpeloos en hopeloos te voelen. Ze denken overgeleverd te zijn aan de genade van het leven, hebben moeite om hun rol in negatieve omstandigheden te erkennen en denken niet dat ze hun eigen leven kunnen veranderen.

Hun hulpeloosheid of onbekwaamheid om verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden vertaalt zich in het geven van de schuld aan anderen. Ze kijken continu naar anderen om hun problemen op te lossen.

Als de slachtoffers hun ‘neerslachtige’ positie behouden, zullen ze niet in staat zijn om beslissingen te nemen, problemen op te lossen, hun bestaande situatie te veranderen of enig gevoel van geluk of succes te ervaren. In sommige gevallen kan dit een teken zijn van een mentale ziekte Narcisme genaamd.

Redder: “Laat mij jou helpen.”

Redders komen voortdurend tussen voor de slachtoffers en proberen hen te beschermen tegen mogelijke (ingebeelde) dreigingen. Ze voelen zicht slecht om dat ze anderen ‘zien verdrinken’.

Redders mogen dan al de beste intenties hebben en manieren zoeken om hun slachtoffers te ‘assisteren’ zoals ze denken dat het moet. Ze beseffen niet dat ze door slachtoffers korte termijn oplossingen te bieden, deze afhankelijk blijven en uiteindelijk hun eigen behoeften negeren. Dit is de reden waarom redders vaak onder druk staan, uitgeput zijn en misschien niet genoeg tijd hebben om hun eigen taken af te ronden, doordat ze te druk bezig zijn met het blussen van branden voor de ‘slachtoffers’ terwijl ze uitbarsten!

Deze rol wordt frequent opgenomen door HSPers en empaten omdat het hun instinctieve natuur is.

Aanklager – “Het is allemaal jouw fout!”

Hun onbuigzaamheid, hardheid en het stellen van grenzen lijken opmerkelijk veel op ‘kritische ouders’. Ze zijn geneigd om te geloven dat ze kost wat het kost moeten winnen.

Aanklagers veroordelen de slachtoffers en bekritiseren acties van de redders zonder adequate raad, hulp of een concrete oplossingen te bieden. Ze behouden orde en discipline, zijn kritisch en bedreven in het opsporen van fouten. Ze onderdrukken de slachtoffers en kunnen soms echt pestkoppen zijn.

Hoe zie jij jezelf? Ben je een slachtoffer, een redder of een aanklager?

Als je de rollen van de Dramadriehoek begrijpt kan je uit het drama stappen en een waarnemer worden.

Als mens, is de kans groot dat je jezelf in verschillende contexten ziet of door anderen wordt gezien. Het is belangrijk om te onthouden dat tijdens het denkspel deelnemers aan de Dramadriehoek van rol kunnen wisselen. Als één van hen dat doet, veranderen ook de andere twee rollen.

Deze situaties komen vaak voor wanneer mensen mensen zich niet bewust zijn van hun gedragspatronen.

Empaten worden vaak gezien als redders, omdat ze van nature behulpzaam zijn. Waardoor ze vatbaar zijn voor uitputting door negatieve mensen. In sommige situaties gaan ze zelfs een romantische relatie aan en raken ze verstrikt ze in de destructieve wereld van hun partner, waardoor ze uiteindelijk uitgeput raken of erger.

Het fundament om deze rollen aan te nemen worden frequent geabsorbeerd in onze jeugd.

Eenmaal bewust van dit rollenspel, bestaat de mogelijkheid om een stapje terug te nemen en een waarnemer te worden van de interacties tussen jezelf en je gesprekspartner(s).

Dat zal de vicieuze cyclus breken waardoor iemand kan genezen.

De aanpak voor de verwerking is als volgt:

• Vertel het verhaal éénmaal.
• Herformuleer het, waarbij je je nieuwe gaven in het verhaal verweeft.
• Onderzoek de onderliggende gevoelens in deze herinneringen, de emotionele reacties in een recente gebeurtenis en hun impact op anderen.

Dat zal uiteindelijk de emotionele bagage in onze virtuele rugzak verlichten of oplossen.

Het zijn de belangrijkste stappen om je geest te verruimen, zodat je je kan richten op zaken die er echt toe doen en dat is de rol van de bemiddelaar.

De energie van de rollen

Het onnodig om te benadrukken dat empaten heel gevoelig zijn voor de energie van deze conflicten. De uitputtende energie van de ‘slachtoffer’ en ‘aanklager’ rol duiden hen meestal als redder aan…. waar ze de situatie ‘moeten’ ‘oplossen’ om de oude cyclus te onderhouden.

Alhoewel, als empaten de onderhandelaar kunnen worden, kunnen ze suggesties aanbieden aan het slachtoffer of de aanklager, waardoor ze hun eigen problemen kunnen oplossen. Het zal hen ook helpen groeien.

Liefdesverdriet

Zoals we reeds eerder aangaven onthult het rouwproces meer over ons dan we waarvan we bewust zijn.

Het vertaalt de manier hoe mensen met elkaar verbinden. Als iemand een ongezonde verbinding heeft, zal hun afhankelijkheid zich tonen.

Wanneer de relatie eindigt (ongeacht van het type), zal de impact meer uitgesproken zijn. De aanhoudende stress kan leiden tot een terugval in oudere gedragspatronen, wat kan resulteren in emotionele reacties, waardoor we in onze eigen dramadriehoek kunnen verzeilen.

Het is iets waar we aandacht aan besteden in het rouwproces terwijl herinneringen worden geherformuleerd.