Het leven, Verlies en de kracht van keuzes: een andere kijk op rouwen.

Het is opnieuw een mooie dag, een blauwe hemel met een schitterende zon die me vrolijk maakt. Een inspirerend moment om te schrijven hoe ik me vandaag voel.

Om eerlijk de zijn is dit de eerste vrijdag sinds de plechtigheid van mijn moeder Paula.

Op één of andere manier voelt de wereld hetzelfde, het lijkt alsof dat er niets veranderd is, maar toch markeert haar overlijden het einde van haar generatie.

Onze aarde vervolgt haar weg door het universum, het leven gaat door, maar deze gebeurtenis geeft de familietoorts door naar de volgende generatie, zonder woorden of een echte ceremonie. Hoe zal ik, samen met mijn zus, bewust kiezen om deze toorts helder te laten branden of hem langzaam laten uitgaan?

Ik werd deze ochtend wakker met deze vraag op maag. Door iemand te verliezen worden we allemaal geconfronteerd met drie levensfeiten:

• Het leven gaat gewoon door! Hoe dat we het leven, is een keuze.
• We worden geforceerd om te rouwen om onze verliezen, hoe we dat doen is een keuze.
• Op een dag zal ieder van ons sterven, de erfenis die we achterlaten wordt bepaald door de keuzes die we maken in het leven,

Deze levenscyclus heeft al altijd bestaan en zal voortduren tot het einde der tijden. Ook al zijn we misschien slechts een oogwenk in eeuwigheid, zelfs de duizendste van een seconde kan een onbeschrijfelijke schoonheid in zich dragen, als we deze op de juiste manier herkennen. De manier waarop we dat moment koesteren, wordt bepaald door wie we zijn.

Mijn moeder heeft ook haar keuzes in het leven gemaakt. Steeds met de beste bedoelingen en oordeel op dat moment. Onbewust geeft ze die nalatenschap door aan haar omgeving.

Dat bracht me ook terug op de manier waarop ik haar wil herinneren. Beperk ik mijn keuzes op de negatieve aspecten van haar keuzes en daden of houd ik rekening met alles? Juist die vraag speelt al heel lang in mijn hoofd. Er waren tijden dat ik, helaas, echt een hekel had aan delen van haar nalatenschap. Maar nu ik me realiseer dat ze ook maar een mens was, en dat heeft zijn sterke en zwakke kanten, tovert de dankbaarheid dat ze mij op deze prachtige wereld heeft gezet een oprechte glimlach op mijn gezicht. Alleen al de erkenning van het feit dat ik zonder mijn ouders niet zou zijn, dat ik niet zou kunnen leven en bijvoorbeeld deze blogpost niet zou kunnen schrijven.

Een paar dagen na haar overlijden begon ik mijn gedachten en gevoelens te kanaliseren in een tekst die haar echt zou beschrijven tijdens haar laatste ceremonie. De sleutelwoorden die mijn moeder langzaam begonnen te definiëren waren een gouden hart. Die liefdevolle warmte, verborgen onder al haar levenslagen, heeft me tot tranen toe bewogen, me realiserend dat ik echt van haar hou, onvoorwaardelijk, zoals een kind van zijn ouders houdt (of zou moeten houden). Dankbaar zijn voor het geschenk van het leven. Is dat niet de ware betekenis van de bijbelse woorden: “Eer uw vader en uw moeder” uiteindelijk?

Oordelen over mensen komt vanzelf in de hitte van emotionele momenten. Soms kunnen woorden en daden, gesproken of gedaan in woede, destructieve effecten hebben op mensen en relaties.

Voor mij, als mens en coach, is het belangrijkste aspect van deze conflicten de manier waarop je er daarna mee omgaat. Ben je in staat om naar buiten te treden, te zien waar het fout ging en een oprechte verontschuldiging aan te bieden? Het vermogen om een potentiële kloof te overbruggen maakt in alle opzichten een groot verschil.

Het is nooit aan mij om iemand te vertellen hoe hij of zij moet leven, maar neem altijd drie dingen in overweging voordat je een oordeel velt over je ouders:

• Ze hebben ervoor gekozen om je op deze wereld te zetten, ongeacht hoe je verwekt bent.
• Wat er ook gebeurd of doorgegeven is, ze hebben hun leven zo goed mogelijk geleefd.
• Wat je ook denkt of doet in het leven, het is en blijft jouw keuze, ongeacht de oorzaken en gevolgen.

Wil je energie blijven verliezen door hen de schuld te geven van jouw tegenslagen of wil je dezelfde energie gebruiken om van hun fouten te leren, terwijl je rekening houdt met hun sterke kanten? Sta me toe te zeggen dat dit de ware betekenis is van leren, vooral als je rouwt om iemand die je hebt verloren.

Er waren momenten dat ik mijn energie verloor en dat is jammer, maar het was voor mij ook een essentieel onderdeel van het onderricht in de feiten van het leven.😎

We moeten allemaal rouwen om onze verliezen, maar hoe je die pijn draagt is een keuze die je vandaag maakt en die bepalend is voor je toekomst. Wat zal de jouwe zijn?

Ik heb ervoor gekozen om de rouwleer ter harte te nemen en mensen te herinneren zoals ze waren, rekening houdend met alle aspecten van hun wezen. Dat heeft ook de inspiratie aangewakkerd om rouwbegeleiding op te nemen in mijn coachingsaanpak.

Uiteindelijk helpt rouwbegeleiding mensen om hun gevoelens onder woorden te brengen en echt verder te gaan. Als je hulp nodig hebt, reik dan je hand uit.